defne'cik defnediliyo

Daha pazar günü deliler gibi dans eden kızın parlayan ışığı bugün söndü.Hayat garip bir şey.Ölümün ne zaman geleceğini kim bilebilir?Sanki hiç gelmeyecekmiş gibi geliyor insana.Aslında biliyoruz yakın ama bize ve yakınlarımıza uğramayacakmıs gibi.Sanki gencim diye daha zamanı değilmiş gibi geliyor.Defne de gençti ve bir anneydi.Ölüm bu kadar ensemize üflerken nasıl yaşıyoruz peki?Etrafımıza nasıl bir ışık veriyoruz?Sevdiklerimize onları sevdiğimizi hissetirebiliyor muyuz?Bi gün onların da olmayacağını bilerek.İlk kez ölümü korku tüneli gibi hissediyorum ben.Sanki bi yerlerden yaratıklar canavarlar cıkarmıscasına.Ölüm bi yerlerden çıkıp CEEEEE diyecek gibi.
  Böyle birilerinin öldüğünü duyunca da yön verip kendini toparlayası geliyor insanın.Ama unutuluyor işte hemen .Derler ya ölünün arkasından üç gün aglanır diye.Ne kadar doğru.Üç gun agla sızla sonra kendini toparla ve yine unut ve yaşamı hafife al.etrafını kır dök ve toplama.
  Ve derinliklere inip bu sorulara cevap ararken tekrar bir soru takılıyor kafacığıma.
  Ölüm soğuk yüzünü göstediğinde sıcacık bir tebessüm edebilecek miyim acaba?