nacizane kendime

 Yaşamamalıyım diye düşündüm... Etimi acıttılar, kalbimi yaktılar, hoyratça acımasızca.  İnsanoğlu yaptı bunu bana... Aynı topraktan, aynı atadan gelme insanoğlu. Küçüktüm ben, hala küçüğüm. Büyümek istemedim ki!! Tanımadım insanları, tanımak istemedim böyle insanları. Ama tanıttılar kendilerini. Bir daha beynimden kalbimden silemeyeceğim bir biçimde tanıttılar. Hıçkırdım... Ağladım... Sesimi duyuramadan, sesimin duyulamayacağını bile bile. Anlatamadım derdimi. Yalanlara sığındım. Çünkü anlatamadım. Neden banyodan çıkamadığımı anlatamadım. En sevdiğim, taptığım insana bile anlatamadım. Baba canımı yaktılar diyemedim. Kıyamadığın kızına kıydılar diyemedim. Ağladığımı gösteremedim. Özgürce, korkmadan savunamadım kendimi. Şimdi herkesten korkuyorum. O kadar savunmasızım ki. O kadar kırılgan. Gözlerimi yerden kaldıramıyorum. Kaldırdığımda acaba yine canım acıyacak mı bilmiyorum. Yalan... Yalanlar... Kendimi böyle tanıttım. Kendimi bile inandırdım. Çünkü güçlü olmak zorundaydım. Korkmalıydı benden insanlar. Bunun canını yakamayız demeliydiler.Söyledim.Korkmadan yalan söyledim. Güçlüyüm dedim.ben buyum... Değildim, kendimden bile korkan çaresiz küçük bir kızdım ben. Fayda etti mi bu yalanlar? Hayır. Yine acıttılar canımı yine yandı.Ne zaman dedim? Ne zaman tanıyabileceğim ben insanoğlunu? Ne zaman canım yanmayacak? Ne zaman canımı yakanların canı yanacak? Ne zaman?!!!! Belki de hiçbir zaman... Küçüğüm ama artık büyüyorum istemeden ipimi, topumu bıraktım, bebeğim kana bulandı, hala yıkayamadım...!!!

nereye sataşacığını bilemeden

Sahte dünyada sahte bir insan olabilitemle rolümü oynamaya tüm gücümle daha doğrusu kalan gücümle devam etmeye çalışıyorum.Ne kadarını başarabiliyorum peki?Bilmiyorum.Tökezliyorum,düşüyorum;ama biri elimden tutup kaldırmıyor.Hep bir yarımı bir yerlerde bırakıyorum.Toparlayamıyorum.bütünler açımı bulamadan hep tümler olarak devam ediyorum.Kaybediyorum zamanla kişiliğimi ,benliğimi;halsiz düşüyorum sonunda...Diyorum kalkma düştüğün yerden ,toplayana kadar kendini ama biri diyor kalk devam et bu sefer yara almayacaksın ,bu sefer başaracaksın,daha her şeyin en başındasın.Aldanıyorum,gücümü toparlamadan kalkıyorum,inanıyorum tüm saflığımla ama olmuyor yine gözyaşlarımda boğuluyorum.Ne zaman bitecek diyorum,soruyorum cevabını ben de dahil kimse veremiyor.Çünkü bitmeyecek biliyorum ve biliyorlar;biliyoruz...sonra soruyorum kendime yolculuk nereye diye?Ama anlaşılan yeni yeni acılara yelken açıyorum.Korkuyorum suallerden,cevabını bilmiyorum,bulamıyorum.Kızgınım sana dünya,öfkeliyim!!!Kin tutmayan yüreğimi büyük bir kinle kapladığın için,yaralarımı saramayıp yenilerini eklediğin için,etrafımdaki insanları ^öcü^ gibi üzerime saldığın için,bana tutunacak çürük de olsa bir dal bırakmadığın için...Sebepler bitmiyor bak bunun içinde kızgınım sana bana bu kadar nedeni bir arada sunduğun için!!Ama kendime de kızıyorum şimdi bu kadar ... olduğum için (o ... yerine ne koyabileceğimi hala bulamadım)tüm suçu sana yüklediğim için. Eeee bencilliği ben de senden öğrendim.darılmayacaksın bana. 

Bir saksı aldım kendime ;buruşturulan kalbimi ona koymak için.Tekrar yetiştireceğim onu;kin,öfke,acı olmadan eski masumluğuyla hapsedeceğim içime,seninle baş etmeye çalışacak,tekrar en baştan ;bıkmadan usanmadan ,düşmeden ,tökezlemeden,hazırım ve yeni oyunlarını bekliyorum yeniden.....